Η ύπουλη νόσος της αποχής

Tο κακό με την αποχή είναι ότι κρατάει μόνο μια ημέρα, την ημέρα των εκλογών.

Από την επομένη, φίλε μου, συμμετέχεις,  θέλεις δεν θέλεις,  στο μέλλον που σχεδιάζουν οι άλλοι για σένα. Είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις  την Κυριακή, την Δεύτερα θα σχηματιστεί κυβέρνηση που θα αποφασίζει  για τα σχολεία σου, για τα νοσοκομεία σου, για τα δάση σου, για την ποιότητα του αέρα που αναπνέεις. Ναι, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν θα έχω συμμετάσχει στο έγκλημα με την ψήφο μου, απαντάς. Δεν θα έχεις συμμετάσχει μεν, δεν θα το έχεις εμποδίσει δε, οπότε θα είσαι κι εσύ λιγουλάκι συνένοχος. Δια της απουσίας σου.

Έχει και χειρότερα η αποχή, φίλε μου. Η αποχή είναι ψευδαίσθηση, νομίζεις ότι δεν ψηφίζεις κανέναν και στην πραγματικότητα τους ψηφίζεις όλους. Δεν είναι παραδοξολογία, είναι απλά μαθηματικά: Αν ψηφίσουν 100, το πρώτο κόμμα θέλει  40 ψήφους για να πάρει την αυτοδυναμία, αν ψηφίσουν 70, θέλει μόλις 28. Απέχεις για να αποδοκιμάσεις  τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ  και στο τέλος η ψήφο σου κατανέμεται αναλογικά και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ και στα υπόλοιπα κόμματα. Αν μάλιστα η αποχή προέλθει κατά κύριο λόγο από τη μα μπάντα, από την αριστερή, επί παραδείγματι, τότε ευνοείται εντελώς η άλλη μπάντα.