ΚΙ ΟΜΩΣ Ο ΤΖΙΤΖΙΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ...
Ας δούμε πως και γιατί. Πρώτον, αν οι εκλογές γίνουν πριν το 2019 και τις κερδίσει η Ν.Δ. δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ο Τζιτζικώστας, εφόσον είναι αυτός ο αρχηγός, θα ορκιστεί ως εξωκοινοβουλευτικός πρωθυπουργός. Η κοινοβουλευτική ομάδα θα ορίσει έναν επικεφαλής της για να μεταβεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να λάβει την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Αυτός θα αρνηθεί την εντολή και θα υποδείξει ως πρωθυπουργό τον Τζιτζικώστα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υποχρεωμένος να το δεχθεί. Ο Τζιτζικώστας θα ορκιστεί πρωθυπουργός, θα σχηματίσει κυβέρνηση και θα ασκεί πλήρως τα καθήκοντά του και στο Μαξίμου και στη Βουλή. Το μόνο που δεν θα μπορεί να κάνει, όπως άλλωστε και οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί, είναι να ψηφίζει. Ουδέν λοιπό πρόβλημα ως προς το πρώτο κώλυμα. Εξυπακούεται, πως αν η Ν.Δ. χάσει τις εκλογές μπορεί, αν θέλει, ν' αλλάξει τον αρχηγό της.
Πάμε τώρα στο δεύτερο και πιο ουσιαστικό πρόβλημα: της παρουσίας Τζιτζικώστα στη Βουλή μέχρι να γίνουν οι επόμενες εκλογές. Παρά τα όσα λέγονται ένας εξωκοινοβουλευτικός αρχηγός θα μπορούσε να έχει παρουσία στη Βουλή. Συνταγματολόγοι, αλλά και κοινοβουλευτικοί με πείρα και γνώση του Κανονισμού της Βουλής, μεταξύ των οποίων και ένας πρώην Πρόεδρος της Βουλής, με τους οποίους συνομίλησα είναι κατηγορηματικοί: Συνταγματικό κώλυμα δεν υφίσταται και η εφαρμογή του Κανονισμού της Βουλής υπόκειται κατά βάσιν σε πολιτικές ερμηνείες και κριτήρια. Εάν τα κόμματα συμφωνήσουν μπορούν να επιτρέψουν σε έναν εξωκοινοβουλευτικό αρχηγό και ιδιαίτερα όταν αυτός είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παρίσταται και να λαμβάνει κατ' εξαίρεσιν το λόγο στις εκτός ημερησίας διάταξης σε επίπεδο αρχηγών συνεδριάσεις. Στις συνεδριάσεις δηλαδή που κατά μείζονα λόγο ενδιαφέρει η αντιπαράθεση μεταξύ των αρχηγών καθώς τις υπόλοιπες φορές αυτά τα καθήκοντα τα ασκούν οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι. Εάν λοιπόν Πρόεδρος στη Ν.Δ. εκλεγεί ο Τζιτζικώστας μπορεί να ορίσει τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους και να υποβληθεί αίτημα στο οποίο να συμφωνήσουν τα κόμματα για τις κατ' εξαίρεσιν παρουσίες του ιδίου στην Ολομέλεια. Θα είναι δύσκολο στα άλλα κόμματα να αρνηθούν, και ιδιαίτερα στο κυβερνόν, τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τυχόν άρνησή του θα μπορούσε να εκληφθεί και ως φόβος του Τσίπρα, για τον Τζιτζικώστα.
Μάλιστα, οι συνομιλητές μου υποστηρίζουν πως μπορεί να υπάρξει και άρθρο ή ερμηνευτική διάταξη στον Κανονισμό της Βουλής για το τι γίνεται σε περίπτωση που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή ενός άλλου κοινοβουλευτικού κόμματος δεν φέρει την ιδιότητα του βουλευτή. Εξάλλου, λένε, ο Κανονισμός της Βουλής δεν είναι θέσφατο, διαπλάθεται και, με πολιτικές αποφάσεις, προσαρμόζεται στις εξελίξεις και τα νέα δεδομένα που προκύπτουν στο πολιτικό παιχνίδι. Φέρνουν δε ως παράδειγμα την περίπτωση Ρέντσι στην Ιταλία, ενώ επισημαίνουν πως η δυαρχία στα κόμματα είναι μιά τάση που ειδικά στο δυτικό κόσμο είναι δείγμα εκσυγχρονισμού και καλύτερης λειτουργίας των κομμάτων.
Εφόσον λοιπόν υπάρχει αυτή η δυνατότητα ο Τζιτζικώστας μπορεί να μετατρέψει το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα για τον ίδιον. Αν ο Τσίπρας αρνηθεί να έχει ως συνομιλητή του στις εκτός ημερησίες συζητήσεις στη Βουλή τον Τζιτζικώστα θα δείξει ότι τον φοβάται. Και φυσικά τον βγάζει από τη δύσκολη θέση να υποδείξει από τωρα ποιόν θα ορίσει για αντικαταστάτη του στη Βουλή εφόσον εκλεγεί αρχηγός. Αυτό όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα του Τζιτζικώστα. Πρόβλημα είναι και τα λίγα που γνωρίζουμε γι' αυτόν. Τους άλλους τρεις συνυποψήφιους του οι νεοδημοκράτες τους γνωρίζουν καλά λόγω της κοινοβουλευτικής τους δράσης, των υπουργικών αξιωμάτων που κατείχαν και φυσικά ένεκα της τηλοψίας και των θέσεων που εξέφραζαν. Για την πλειοψηφία των νεοδημοκρατών, πλην βεβαίως της Μακεδονίας, ο Τζιτζικώστας ως πολιτικός είναι κάτι σαν tabula raza.